Εργασία και κοινωνική πολιτική στα χρόνια των μνημονίων

θεματα εργασιας

Άστεγοι στην Ουάσιγκτον, Δεκέμβριος 2017. Φωτογραφία του Rui Gomes Coelho.

Ερμηνεύοντας το νέο εργασιακό και κοινωνικό περίγραμμα

Σ’ αυτό το πρώτο τεύχος του Marginalia εγκαινιάζουμε τη στήλη «Εργασία και Κοινωνική Πολιτική». Η στήλη επιδιώκει να καταδείξει τις αναδιαρθρώσεις οι οποίες συντελούνται σε επίπεδο κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα και διεθνώς και οι οποίες επιταχύνονται μέσα στην και εξαιτίας της περιόδου της κρίσης. Κύριο επιχείρημα μας είναι ότι οι αναδιαρθρώσεις αυτές δεν συμβαίνουν, ούτε εμφανίζονται, εξαιτίας της έκτακτης ανάγκης που αναδεικνύεται από την παγκόσμια κρίση. Αντίθετα, οι πολιτικές έκτακτης ανάγκης είναι η πλήρης ανάπτυξη του πολιτικού προγράμματος του νεοφιλελευθερισμού, το οποίο έγινε αντικείμενο εκτεταμένης προεργασίας τουλάχιστον τις τελευταίες τρεις δεκαετίες σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο.

Στο ευρωπαϊκό περιβάλλον οι άξονες της Ευρωπαϊκής Στρατηγικής Απασχόλησης αλλά και των κοινωνικών διαστάσεων στις Στρατηγικές της Λισαβόνας και της «Ευρώπη 2020» προοιωνίζονταν ένα περιβάλλον κρίσης της κοινωνικής πολιτικής πολύ πριν από την ύφεση του 2008. Η κρίση στην κοινωνική πολιτική προϋπάρχει της οικονομικής κρίσης και αυτό δεν οφείλεται στους αριθμούς ή στα δημοσιονομικά ελλείμματα. Η κρίση στην κοινωνική πολιτική είναι αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών της κυρίαρχης ιδεολογίας, της ιδεολογίας του νεοφιλελευθερισμού.

Ο νεοφιλελεύθερος προσανατολισμός των κοινωνικών πολιτικών και των πολιτικών απασχόλησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήδη από τα μέσα του 1990, επέφερε αναντίρρητες οπισθοχωρήσεις: συρρίκνωση του συλλογικού σε όφελος του ατομικού και του δημοσίου σε όφελος του ιδιωτικού. Είχε επίσης σαν συνέπεια τη μετάβαση προς επιθετικές κοινωνικές και εργασιακές πολιτικές, καθώς καταγγέλθηκε ως παθητική η κοινωνική πολιτική που επιχειρήθηκε από το μεταπολεμικό κράτος ευημερίας.

Η ευελιξία στην απασχόληση, η ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, η προσαρμοστικότητα και η δογματική προσήλωση στην ανάπτυξη των δεξιοτήτων του ατόμου αποτελούν το νέο ευαγγέλιο της οικονομικής ανάπτυξης. Η μετατόπιση από τα αναδιανεμητικά στα κεφαλαιοποιητικά συστήματα κοινωνικής ασφάλισης επιβάλλεται στο όνομα της οικονομικής εξυγίανσης, της βιωσιμότητας και του εκσυγχρονισμού των συστημάτων κοινωνικής προστασίας. Η θεμελίωση της Ευρώπης-φρούριο με τη μονοδιάστατη προσήλωση στα οικονομικά οφέλη της μετανάστευσης, οι ορδές των πνιγμένων στον πάτο του Αιγαίου και οι σύγχρονοι σκλάβοι της Μανωλάδας προστίθενται στις εικόνες που διαμορφώνουν τα νέα τοπία εργασίας και κοινωνικής πολιτικής. Η κατάληξη είναι ένα διαρκές αρνητικό ισοζύγιο σε βάρος των αδύναμων των οποίων ο αριθμός συνεχώς αυξάνεται. Εκείνων, δηλαδή, των ανθρώπων που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη τους θεσμούς κοινωνικής και εργατικής προστασίας. Επιμέρους εκδοχές αυτών των εξελίξεων παρουσιάζονται στη συνέχεια αναλυτικότερα.

Εκτόξευση της ανεργίας και εργασιακή απορρύθμιση

Η εργασία κατά την περίοδο της κρίσης και των μνημονίων, τα οποία και συνθέτουν την πολιτική διαχείριση της κρίσης με όρους ακραίου νεοφιλελευθερισμού, βρίσκεται σε κατάσταση ισοπέδωσης. Η δραματική μείωση της απασχόλησης και η διατήρηση της ανεργίας σε επίπεδα πρωτοφανή μετά τη δεκαετία του ’50 δημιουργούν μια εικόνα γενικευμένης εργασιακής ανασφάλειας. Παράλληλα η ελληνική αγορά εργασίας λαμβάνει χαρακτηριστικά ειδικής οικονομικής ζώνης υπό το βάρος της καταιγίδας των μέτρων που ενισχύουν την εργασιακή ευελιξία και επισφάλεια συμπιέζοντας τους μισθούς σε συνδυασμό με την πλήρη αποδιάρθρωση του συστήματος των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Τα μέτρα που επιβάλλονται με τα δύο πρώτα μνημόνια διατηρούνται και ενισχύονται από τις δεσμεύσεις του τρίτου μνημονίου και της δέσμευσης ότι οποιαδήποτε αλλαγή στην εργατική νομοθεσία προϋποθέτει την έγκριση των δανειστών. Και αυτό γιατί υιοθετείται η άποψη ότι η προ μνημονίων ισχύουσα εργατική νομοθεσία είχε αντιαναπτυξιακό χαρακτήρα. Παγιώνεται έτσι ένα νέο εργασιακό τοπίο και μια πραγματικότητα στην οποία δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για ουσιαστική αλλαγή πλεύσης στην πολιτική για την αγορά εργασίας. Επιπλέον οι δεσμεύσεις ότι τυχόν αλλαγές απαιτούν τη συμμόρφωση με τις «βέλτιστες» ευρωπαϊκές πρακτικές, ερμηνεύονται από τους δανειστές ως συμμόρφωση στη γενικευμένη απορρύθμιση του ευρωπαϊκού εργασιακού κεκτημένου, όπως αυτή συντελείται κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες στη γηραιά ήπειρο.

Η απασχόληση έχει υποχωρήσει στο επίπεδο ρεκόρ του 52% του πληθυσμού μεταξύ 15 και 64 ετών και η ανεργία παρά τη μείωσή της σε συνδυασμό με τη γενικότερη μείωση που συντελείται στον ευρωπαϊκό χώρο, διατηρεί τη χώρα στην πρώτη θέση με 21% και με τα ¾ των ανέργων να βιώνουν τη μακροχρόνια ανεργία, ενώ επιδοτείται μόλις το 8% του συνόλου τους. Η μείωση της ανεργίας, ωστόσο, οφείλεται και στη μαζική μετανάστευση κυρίως ειδικευμένου εργατικού δυναμικού, ενώ δεν αναμένεται η υποχώρησή της σε μονοψήφια ποσοστά πριν από τη δεκαετία του 2030. Η διατήρηση της ανεργίας στα υψηλά αυτά ποσοστά ευνοεί τη συμπίεση των μισθών με αποτέλεσμα οι μισοί εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα να αμείβονται με μισθούς που φτάνουν μέχρι τα κατώτατα μισθολογικά όρια του 2011, εξέλιξη που καθιστά την πάλαι ποτέ γενιά των 700 ευρώ προνομιούχο μπροστά στη διαμορφούμενη νέα κατάσταση.

Η δέσμευση του δευτέρου μνημονίου για σύγκλιση των κατώτατων μισθών με τις γειτονικές βαλκανικές χώρες διατηρεί με την πρωτοφανή διάρκεια μιας εξαετίας τα ίδια επίπεδα των συμπιεσμένων κατώτατων αμοιβών καθώς και τη δυσμενή διάκριση σε βάρος των νέων σε ηλικία εργαζόμενων. Παράλληλα, οι μισθοί στο σύνολό τους συμπιέζονται συγκλίνοντας με τα νέα κατώτατα όρια μέσα από την πλήρη αποδιάρθρωση του συστήματος των συλλογικών συμβάσεων που έχουν απολέσει τον ουσιαστικό τους χαρακτήρα.

Η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων παραπέμπεται στις καλένδες μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος οικονομικής προσαρμογής το 2023, ενώ τίποτα δεν εγγυάται ότι και τότε θα επέλθει η πλήρης και ουσιαστική αποκατάστασή τους. Ταυτόχρονα, παγιώνεται και εντείνεται η ευέλικτη και χαμηλά αμειβόμενη εργασία. Χαρακτηριστικά, το 63% των νέων συμβάσεων είναι συμβάσεις ευέλικτης εργασίας, ενώ ο αριθμός των παραδοσιακών συμβάσεων πλήρους απασχόλησης που μετατρέπεται σε συμβάσεις ευέλικτης εργασίας έχει αυξηθεί κατά 55%. Η εργασιακή ανασφάλεια ενισχύεται από τα μέτρα διευκόλυνσης των απολύσεων που λαμβάνονται σε όλη τη μνημονιακή περίοδο με αποκορύφωμα την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων που νομοθετείται στο πλαίσιο του τρίτου μνημονίου. Στο ίδιο πάντα πλαίσιο επανέρχεται με έμμεσο τρόπο ο θεσμός της ανταπεργίας ενώ αναμένεται, με βάση τα συμφωνηθέντα με τους δανειστές, η λήψη μέτρων που θα θέτουν πρόσθετα εμπόδια στην άσκηση του απεργιακού δικαιώματος που θα ολοκληρώσουν τις καταιγιστικές παρεμβάσεις για την βίαιη αλλαγή των ατομικών και συλλογικών εργασιακών σχέσεων στην Ελλάδα.

Τέλος, στο πλαίσιο της σταδιακής απορρύθμισης του κράτους πρόνοιας υλοποιείται η συνεχής συρρίκνωση της απασχόλησης στο δημόσιο, που ανέρχεται σε μειώσεις προσωπικού κατά 22% στην περίοδο της κρίσης. Παράλληλα, οι αμοιβές στον δημόσιο τομέα μειώνονται κατά 30% ενώ κατά την τελευταία τριετία αυξάνεται στους κόλπους του το ποσοστό των εκτάκτων και περιορίζεται σημαντικά το καθεστώς του δημοσίου υπαλλήλου στις προσλήψεις τακτικού προσωπικού. Πρόκειται για πολιτική που εφαρμόζει τη σταδιακή σύγκλιση των εργασιακών σχέσεων στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα με όρους συνολικής υποβάθμισης της εργασίας.

Ανατροπή του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης

Η δυστοπική εικόνα της αγοράς εργασίας αντιστοιχεί πλήρως με την εικόνα στην κοινωνική ασφάλιση, όπως αυτή διαμορφώνεται τα πρώτα επτά χρόνια της επιτροπείας στη χώρα. Οι συντάξεις περικόπηκαν μεσοσταθμικά κατά 35% στην περίοδο 2010-2016. Μέσα στο 2016 και το 2017, ιδίως με τον επανυπολογισμό των συντάξεων, προκύπτουν επιπλέον μειώσεις. Η «διάσωση» της ελληνικής κοινωνικής ασφάλισης σήμανε τον διαρκή εναγκαλισμό της με τον ιδιωτικό τομέα και ριζική ενίσχυση της αγοράς στο νέο ασφαλιστικό τοπίο. Με το ελληνικό πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής υλοποιήθηκαν εισοδηματικές ανατροπές και ανατροπές στον προγραμματισμό ζωής ασφαλισμένων σε τέτοιο βαθμό και ρυθμό που κλόνισαν την εμπιστοσύνη τους απαξιώνοντας το κοινωνικό συμβόλαιο που βασίζεται σε αυτήν.

Για να τεθεί η χρεοκοπία του ελληνικού συστήματος κοινωνικής ασφάλισης υπό έλεγχο, έστω και οριακό, δεν αρκεί να ρυθμιστούν τα μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα. Παρά τις συνεχείς περικοπές συντάξεων και παροχών υγείας και παρά τις μεγάλης κλίμακας διοικητικές αναδιαρθρώσεις, το μέγεθος της παρεχόμενης κοινωνικής προστασίας συνεχίζει να αντιμετωπίζεται ως μείζον πρόβλημα και εμπόδιο στην ανάπτυξη. Ο συνδυασμός διαρθρωτικών οργανωτικών μεταρρυθμίσεων, ριζικών αλλαγών στη δομή της σύνταξης και εισαγωγής μηχανισμών αυτόματης διόρθωσης αντιστρέφει τη λογική σχέση μέσου/σκοπού μεταξύ της οικονομικής βιωσιμότητας και της κοινωνικής αποτελεσματικότητας.

Ο ενστερνισμός μιας λογιστικής βιωσιμότητας, δηλαδή μιας πάση θυσία αντιστοίχισης πόρων και εκροών του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης ανεξάρτητα από την αποτελεσματικότητα του δημόσιου συστήματος προστασίας, πηγάζει από την ανάγκη άμεσης δημοσιονομικής προσαρμογής στους στόχους των μνημονίων. Παράλληλα υπηρετεί την ανάγκη ταχείας μετάβασης σε ένα σύστημα ασφαλίσεων κατά τα πρότυπα του ΔΝΤ. Το αναπτυξιακό βάρος του έμμεσου μισθολογικού «κόστους» και η ανάγκη τόνωσης των χρηματαγορών με την προώθηση της κεφαλαιοποίησης είναι ο βασικός προσανατολισμός των παρεμβάσεων.

Το νέο τοπίο για την κοινωνική ασφάλιση που διαμορφώνεται με αφορμή την κρίση είναι μεν ακόμα ανολοκλήρωτο, όμως τα βασικά χαρακτηριστικά έχουν ήδη αρχίσει να αποκρυσταλλώνονται. Συντελείται μια «αλλαγή παραδείγματος» όσον αφορά:

την αντίληψη για τη λειτουργία των δαπανών του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης ως καταναλωτικών και όχι παραγωγικών,

την απότομη απόσυρση της συλλογικής εγγύησης και ευθύνης για την κοινωνική αποτελεσματικότητα του συστήματος που αφήνει ευρύ πεδίο ανάπτυξης στην ομαδική και ατομική ιδιωτική ασφάλιση,

την εξατομίκευση του κοινωνικοασφαλιστικού κινδύνου, που λειτουργεί και ως «βιοπολιτική», η οποία που μετακυλίει στους ασφαλισμένους την ευθύνη για την εξισορρόπηση των κοινωνικών προϋπολογισμών.

Η διαμόρφωση του νέου μοντέλου κοινωνικής ασφάλισης στην Ελλάδα, σε συνδυασμό με την παγίωση της απορρύθμισης της αγοράς εργασίας, επιτρέπουν τον ισχυρισμό ότι ενδεχόμενη «έξοδος από την κρίση» δεν αρκεί για την έξοδο του ελληνικού συστήματος κοινωνικής ασφάλισης από την κρίση. Το «success story» δεν μπορεί να εναρμονιστεί με επιλογές που πλήττουν την χειραφέτηση της λειτουργίας κοινωνικών θεσμών. Το νέο μοντέλο κοινωνικής προστασίας επιφυλάσσει επιτυχημένες εξόδους από την κρίση μόνο με όρους ατομικής επιβίωσης για τους ισχυρότερους της αγοράς, ενώ για την κοινωνική πλειοψηφία προδιαγράφεται η ανακύκλωση της φτώχειας και της ανασφάλειας εντός και εκτός της εργασίας.

Μεταναστευτική πολιτική στην κρίση ή μεταναστευτική πολιτική σε κρίση;

Η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη την τελευταία τριετία με νέες μεταναστευτικές ροές από την Ασία και την Αφρική χωρίς να έχει διευθετήσει οριστικά τις «εκκρεμότητές» της αναφορικά με τη ρύθμιση των μεταναστεύσεων των προηγούμενων δυόμιση δεκαετιών. Μολονότι το κίνημα αλληλεγγύης και η αντιφασιστική πάλη εξασφαλίζουν με υποδειγματικό τρόπο την αποτροπή της κυριαρχίας ξενοφοβικών και ρατσιστικών αντιλήψεων και πρακτικών, τόσο στα νησιά πρώτης εισόδου όσο και στην ενδοχώρα, οι επίσημες θεσμικές παρεμβάσεις χαρακτηρίζονται μάλλον από αμηχανία και κινούνται σε θολά πολιτικά νερά.

Η ελληνική πλευρά, ανακουφισμένη από την εφαρμογή της απάνθρωπης συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας για την αποτροπή της εισόδου μετακινούμενων πληθυσμών στην Ευρώπη, επικεντρώνει τις προσπάθειές της στη διευθέτηση των τεχνικών διαστάσεων της διαμονής και της διεθνούς προστασίας των αιτούντων άσυλο. Ο βιαστικός επίσημος χαρακτηρισμός συλλήβδην όλων των νεοεισερχόμενων ως «προσφύγων» δεν στοχεύει στην ενίσχυση των δικαιωμάτων τους, αλλά στην αποποίηση των κρατικών ευθυνών απέναντι σε όλους εκείνους που δεν θα κατορθώνουν να υπαχθούν σε αυτήν ή σε άλλη «προνομιούχο» υποκατηγορία αλλοδαπών.

Οι μικτές μεταναστευτικές ροές «για ανθρωπιστικούς λόγους» έρχονται -και στην περίπτωση της Ελλάδας- από το μέλλον των υπερεθνικών εκτοπίσεων, οι οποίες πυροδοτούνται και θα συνεχίσουν να πυροδοτούνται από τον συνδυασμό αιτιών που σχετίζονται με περιβαλλοντικές και κλιματικές αλλαγές, πολεμικές συρράξεις και ακραία φτώχεια και επιβάλλουν, ήδη, με τον πλέον επιτακτικό τρόπο την ανάγκη για ολιστικές δομικές πολιτικές παρεμβάσεις στο ζήτημα της «διεθνούς κινητικότητας». Ο φωτογραφικός και επιφανειακός χαρακτηρισμός των σύγχρονων μεταναστεύσεων ως “προσφυγικής κρίσης” συνιστά δείγμα πολιτικού στρουθοκαμηλισμού και εσκεμμένης αποϊδεολογικοποίησης του μεταναστευτικού φαινομένου.

Έπειτα από την ανάσχεση του ρυθμού ραγδαίας διόγκωσης του μεριδίου της παράτυπης διαμονής που επιτεύχθηκε για λόγους αυτοάμυνας του πολιτικού συστήματος το 2014 (κώδικας μετανάστευσης), παρατηρούνται εκ νέου αυξανόμενες τάσεις απονομιμοποίησης του καθεστώτος διαμονής των εγκατεστημένων στη χώρα μεταναστών και των οικογενειών τους. Παράλληλα, ενόσω αναζητείται ο βαθμός ουσιαστικής συμμόρφωσης της Ελλάδας προς την καταδικαστική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στην υπόθεση της Μανωλάδας, όχι μόνο διατηρούνται σε ισχύ όλες εκείνες οι θεσμικές εγγυήσεις για την εδραίωση φαινομένων δουλικής εργασίας, αλλά εφευρίσκονται και νέες.

Η πρόσφατη επινόηση μιας νέας άδειας εργασίας εξάμηνης διάρκειας (σχεδόν αποκλειστικά για τον αγροτικό τομέα) για ορισμένες κατηγορίες αλλοδαπών που δεν επιτρέπεται να απελαθούν, μολονότι είναι καλυμμένη με έναν μανδύα δικαιωματικής προσέγγισης, επικυρώνει την ατολμία των υποστηρικτών της να εντάξουν, επιτέλους, τη «μεταναστευτική πολιτική» εκεί που πραγματικά ανήκει, δηλαδή στο ευρύτερο πεδίο της κοινωνικής πολιτικής. Οι εμπνευστές άλλης μιας υποκατηγορίας εργαζομένων, και δη παρα-νόμιμων μεταναστών, με μειωμένα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, αναπαράγουν τις πολλαπλές ταχύτητες και τα άνισα καθεστώτα εργασίας εκμεταλλευόμενοι την τρωτή θέση των μεταναστών και την απουσία νομικής κάλυψης που συνεπάγονται τα εύπλαστα καθεστώτα διαμονής στην Ελλάδα.

Το αμέσως επόμενο επεισόδιο στο σίριαλ της εργοσημοτοποίησης των εργασιακών σχέσεων στην Ελλάδα αφορά το κυβερνητικό πρόγραμμα μαθητείας κατά την πρακτική άσκηση (on the job training) το οποίο απευθύνεται σε ανήλικες πρόσφυγες. Προφανώς στην αγροτική οικονομία. Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία επικυρώνει την παγιωμένη κρατική επιλογή για την αποφυγή συνολικής και οριστικής ρύθμισης του καθεστώτος διαμονής του συνόλου των μεταναστών και την ενίσχυση της α-νομίας και της ανελεύθερης απασχόλησης σε πολλές περιοχές της ελληνικής αγοράς εργασίας. Παράλληλα, η φτηνή και με οικονομίστικους όρους θεώρηση των σύγχρονων προκλήσεων μιας πολύπτυχης διεθνούς κινητικότητας επικυρώνει την κρατική στόχευση της επαγγελματικής και γεωγραφικής ακινησίας των αλλοδαπών στο πλαίσιο μιας γενικευμένης απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων και της δημιουργίας ενός νέου υπερ-ευέλικτου εργασιακού προτύπου. Πρόκειται για κάτι που δεν πληροί ούτε τις ελάχιστες αστικές προδιαγραφές για αξιοπρεπή εργασία, όπως αυτές ισχύουν ακόμη και σε ακραία νεοφιλελεύθερα κοινωνικά μοντέλα σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Το ελληνικό μνημονιακό σύστημα του εργασιακού απαρτχάιντ εγγυάται την εδραίωση μιας κοινωνικής συνθήκης, όπου κάποιοι εργαζόμενοι θα περνούν άσχημα και κάποιοι χειρότερα, ιδίως αν δεν έχουν την κατάλληλη ιθαγένεια ή καταγωγή.

Οι άστεγοι της κρίσης και οι κοινωνικές πολιτικές ακραίας φτώχειας

Την περίοδο της κρίσης εμφανίζονται νέα τοπία ακραίας ανισότητας, τα οποία πλέον δεν μπορούν να αποσιωπηθούν από τον κυρίαρχο δημόσιο λόγο. Το φαινόμενο των αστέγων είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική έκφραση της αποτυχίας των συστημάτων κοινωνικής προστασίας να αποτρέψουν την ακραία φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό για το σύνολο του πληθυσμού της χώρας.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις διαχρονικά αποσιώπησαν από τον δημόσιο λόγο το σημαντικό αυτό κοινωνικό πρόβλημα με συνέπεια τη διαμόρφωση μιας φιλανθρωπικού τύπου παρέμβασης από εκκλησιαστικούς και μη κυβερνητικούς φορείς για τη συγκάλυψη των δημόσια ορατών εκφάνσεων του.

Οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης και των εκτεταμένων περικοπών των κοινωνικών δαπανών οδηγούν στην αποκάλυψη ενός ακραίου φαινομένου φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού. Παρότι οι άστεγοι στα χρόνια της κρίσης πολλαπλασιάζονται παρατηρείται η παγίωση της φιλοσοφίας των φιλανθρωπικού τύπου παρεμβάσεων, παρεμβάσεων, που ήταν χαρακτηριστικές για την προ κρίσης περίοδο. Τα μέτρα που αναπτύσσονται επιδιώκουν κατά βάση τη στοιχειώδη κάλυψη των καθημερινών αναγκών των αστέγων (συσσίτια, ρούχα, φάρμακα). Οι εφαρμοζόμενες κοινωνικές πολιτικές δεν προλαμβάνουν τον κίνδυνο απώλειας στέγης, ούτε αντιμετωπίζουν ριζικά το πρόβλημα, όταν αυτό εμφανίζεται. Αντιθέτως, εγκλωβίζουν τους άστεγους σε μια θέση εξαθλίωσης και αναλώνονται σε κοινωνικές παροχές οριακής επιβίωσης.

Η εικόνα όλων των παραπάνω εξελίξεων συμπυκνώνει την κυριότερη, ίσως, μετατόπιση που συντελείται με αφορμή την κρίση. Δηλαδή την επιστροφή από τις αναδιανεμητικές κοινωνικές πολιτικές στη βάση της κοινωνικής ιδιότητας του πολίτη σε μια φιλανθρωπικού τύπου λογική διαχείρισης της ακραίας φτώχειας. Πρόκειται για πολιτικές διαποτισμένες από το πνεύμα παρέμβασης του νεοφιλελευθερισμού στο κοινωνικό πεδίο. Η νέα φιλοσοφία διακυβέρνησης χαρακτηρίζεται από ένα μίγμα κοινωνικής πολιτικής, στο οποίο ο δημόσιος τομέας δεν είναι κυρίαρχος όπως παλιά. Αντιθέτως, ο μη κυβερνητικός και ο ιδιωτικός τομέας ενισχύονται σημαντικά. Στο νέο μενού της κοινωνικής πολιτικής υπάρχει έντονη προτίμηση στις παροχές σε είδος για τους πλέον ευάλωτους. Πρόκειται κατά κύριο λόγο για παροχές βασικής υλικής συνδρομής που καλύπτουν ανυπέρβλητες ανθρώπινες ανάγκες, στοιχειώδεις προϋποθέσεις για την αποτροπή μαζικών θανάτων των πολλαπλασιαζόμενων ακραία φτωχών.

_______________

* https://marginalia.gr/arthro/ergasia-ke-kinoniki-politiki-sta-chronia-ton-mnimonion/

Απίστευτη Ερμηνεία του Ευρώ ως Χρεόγραφο και όχι ως Αξιόγραφο! Δεν είναι Αποδεικτικό Αξίας, αλλά Αποδεικτικό…Χρέους!!

   ΠΕΡΙ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ   

Προσέξτε τι ακριβώς σημαίνει αυτό και πώς ερμηνεύεται Νομικά το Ευρωπαϊκό Νόμισμα! Δεν είναι Αξιόγραφο, δεν φέρει τη δική του Αξία, αλλά… Δανειζόμενη Αξία την οποία ο κάτοχος οφείλει στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα! 

Ιδού τα τεκμήρια: 

1. Δεν είναι Αξιόγραφο (δηλ. Αποδεικτικό Αξίας) αλλά Χρεόγραφο (δηλ. Αποδεικτικό Χρέους)! Το Ευρώ στην έκδοσή του από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (https://en.wikipedia.org/wiki/European_Central_Bank) δεν αντικατοπτρίζει απολύτως τίποτε. Η έκδοση του Ευρώ στηρίζεται σε ένα οικονομικό κατασκεύασμα που λέγεται fiat money (https://en.wikipedia.org/wiki/Fiat_money), δηλαδή νόμισμα το οποίο έχει αξία μόνο και μόνο επειδή η κυβέρνηση (ή εν προκειμένω η Ευρωπαϊκή Ένωση) το όρισε ως νόμιμο μέσο συναλλαγών, κατά παράβαση των κανόνων της αγοράς των συναλλαγών, δεδομένου ότι η πολιτική εξουσία, εκ του ρόλου της δεν μπορεί να επιβάλλει εμπορικά ειωθότα και πρακτικές, αλλά μόνο να ρυθμίσει ήδη υφιστάμενα… 2. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ένα νόμισμα των 50 Ευρώ δεν αντικατοπτρίζει ισόποση αξία αλλά ισόποσο χρέος (!!!) προς τον εκδότη, εν προκειμένω την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Διαβάστε παρακάτω, είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ερμηνεία από έναν δικηγόρο από τη Θεσσαλονίκη:

3. Ο μηχανισμός αυτός, που μοιάζει με αυτόν της έκδοσης του αμερικάνικου δολαρίου αλλά έχει κάποιες διαφορές, λειτουργεί με έναν εξαιρετικά απλό τρόπο, δηλ. κάθε χώρα – μέλος της Ε.Ε. αντί να εκδίδει το νόμισμά της κυριαρχικά, έστω στα πλαίσια της Ε.Ε., αναγκάζεται να δανείζεται το χρήμα (τα Ευρώ) από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, είτε με τη μορφή των βραχυπρόθεσμων ρέπος, είτε με κρατικά ομόλογα, είτε με απευθείας δανεισμό τραπεζών. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα χορηγεί τα ποσά με τόκο (!!!), ο οποίος αυτή τη στιγμή είναι το ελάχιστο 1,25%, δηλ. εάν δανείσει 100 Ευρώ σε μια τράπεζα, ή εάν αγοράσει βραχυπρόθεσμα ρέπος ή ομόλογα για 100 Ευρώ θα εισπράξει τουλάχιστον 101,25 Ευρώ!!! Αυτό σημαίνει ότι κανένα εθνικά κυρίαρχο κράτος εντός της Ε.Ε., που χρησιμοποιεί το Ευρώ, να μην έχει δικό του νόμισμα, που να μην το χρωστά σε κανένα – ούτε ένα λεπτό του Ευρώ!!! Και φυσικά ποτέ κανένας ευρωπαίος (Γάλλος, Γερμανός κ.λπ.) δεν έχει στερηθεί το αντίστοιχο ποσό, που εξέδωσε με αυτό τον τρόπο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αφού ποτέ δεν το στέρησε από “την αγοραστική του δύναμη” , δηλ. από τα Ευρώ που έχουν διατεθεί στη χώρα του (Γαλλία, Γερμανία κ.λπ.).

4. Η πρακτική του fiat money, μέσω δανεισμού, ισοδυναμεί με υποδούλωση και απώλεια κυριαρχίας, από τη στιγμή της έκδοσης του νομίσματος αυτού καθ’ εαυτού (βλ. και σχετ. άρθροhttps://stin-press-a.blogspot.com/2011/04/blog-post_14.html), αφού είναι δεδομένο ότι, από τη στιγμή που το κεφάλαιο του δανείσματος προέρχεται από τον ένα και μοναδικό εκδότη του νομίσματος, δηλ. την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, τότε είναι αδύνατο να αποδοθεί ο τόκος, όσο μικρός και εάν είναι αυτός, αφού το ποσό του τόκου πολύ απλά δεν υφίσταται. Φαντασθείτε ένα πολύ απλό παράδειγμα, όπου μαζεύεται μια παρέα για να παίξει μπίλιες (τις θυμάστε τις μπίλιες;) και μόνον ο ένας, αποκλειστικά, παρέχει π.χ. 100 μπίλιες για το παιχνίδι, με τη συμφωνία ότι στο τέλος του παιχνιδιού η παρέα θα πρέπει να του αποδώσει 101 μπίλιες! Στο τέλος του παιχνιδιού θα λείπει μια μπίλια. Όσο προσεκτικά και εάν έπαιξε η παρέα θα χρωστάει πάντα τουλάχιστο μια μπίλια, εκτός από τις 100 που επέστρεψε και πρέπει να ξαναδανεισθεί εάν θέλει να συνεχίσει να παίζει. Φυσικά οι απρόσεκτες παρέες που ενδεχομένως να έχασαν μπίλιες ή να τις “οικειοποιήθηκαν” (κοινώς έκλεψαν) απλά χρωστούν περισσότερες. Και αυτός που παρείχε τις μπίλιες θα απειλεί ότι δεν θα ξαναδώσει εάν δεν του αποδοθεί η επιπλέον μπίλια, την οποία βέβαια δέχεται και σε είδος π.χ. νησιά, ΔΕΚΟ, πετρέλαια, χρυσό κ.λπ. Μήπως σας θυμίζει κάτι από αυτά που κυκλοφορούν στο δίκτυο για τα χρέη των κρατών σε σχέση με το ακαθάριστο εθνικό προϊόν (ΑΕΠ) τους; Η Γερμανία αυτή τη στιγμή, η 3η μεγαλύτερη εξαγωγική δύναμη στον κόσμο έχει χρέος 74,4% του ΑΕΠ της και η Ελλάδα 123,9%. Μια ματιά στην ιστοσελίδα “Το παγκόσμιο ρολόι του χρέους” είναι τελείως αποκαλυπτική: οι χώρες με το μεγαλύτερο χρέος είναι αυτές οι οποίες χρησιμοποιούν fiat money, όπως το Ευρώ και το δολάριο (!!!), ενώ χώρες όπως η Λιβύη και το Ιράν έχουν χρέος 3,7% και 16,7% αντίστοιχα. Τυχαίο άραγε;

5. Η έκδοση νομίσματος συνιστά πράξη εθνικής κυριαρχίας και, ως τέτοια, δεν μπορεί να ανατίθεται σε όργανα ακόμη και θεσμικά, τα οποία όμως λειτουργούν υπό καθεστώς εμπορικής εταιρείας, όπως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Όποιος έχει την παραμικρή αμφιβολία για αυτό ας αναρωτηθεί το εξής: εάν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν λειτουργούσε ως εμπορική εταιρεία (άσχετα εάν δεν είναι επισήμως τέτοια) τότε για ποίο λόγο τα Ευρώ, δηλ. το μέσον συναλλαγής, τα δανείζει στους εθνικά κυρίαρχους λαούς της Ευρώπης και μάλιστα με τόκο; Και γιατί στο άρθρο 9 της Σύμβαση του Άμστερνταμ ρητά προβλέφθηκε ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα εξαιρείται από κάθε μορφής φορολογίας του κεφαλαίου και των κερδών της; Πρόβλεψη για μη φορολογία στο όργανο της πολιτικής εξουσίας που εκδίδει το νόμισμα; Είναι ποτέ δυνατόν; Φαντάζεσθε να υπήρχε ανάγκη για διάταξη νόμου που να εξαιρούσε από τη φορολογία τα Υπουργεία, δηλ. το κράτος να μη φορολογεί το κράτος; Άρα, δεν πρόκειται για δημόσιο όργανο, έστω στα πλαίσια της Ε.Ε. αλλά για θεσμοθετημένο μεν, πλην όμως σαφώς ιδιωτικής φύσεως όργανο, εξου και η ρητή νομοθετική πρόβλεψη για τη φορολογική εξαίρεση.

6. Προ της δημιουργίας του Ευρώ το βασικότερο εργαλείο διακρατικού δανεισμού ήταν το δολάριο, το οποίο από τον Αύγουστο του 1971, που ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Νίξον, με μονομερή δήλωση, απεξάρτησε το δολάριο από τα αποθέματα χρυσού, τα οποία ήδη είχαν φθάσει να καλύπτουν μόλις το 22% των δολαρίων που είχαν τεθεί σε κυκλοφορία, να μετατραπεί το δολάριο σε fiat money, δηλ. νόμισμα άνευ αντικρίσματος. Όσα δάνεια χορηγήθηκαν υπό αυτό το καθεστώς πάσχουν από την εξής ανήκουστη παραφροσύνη: ότι δηλ. στην αγορά των συναλλαγών μπορεί ένα κομμάτι χαρτί ευτελούς αξίας, το οποίο γράφει επάνω “100 δολάρια”, δημιουργημένο από το τίποτα, να αγοράσει πραγματικά κάτι το οποίο ισοδυναμεί στη αγορά με 100 δολάρια, ή στην περίπτωση δανεισμού, 100 δολάρια άνευ αντικρίσματος, δημιουργημένα από το τίποτα, να δημιουργούν υποχρέωση αποπληρωμής για ισόποση αξία, πλέον τόκου (ο οποίος φυσικά δεν υπάρχει) και στην περίπτωση της μη αποπληρωμής ο πιστωτής να διεκδικεί εθνική κυριαρχία (!!!) με μνημόνιο και ρητό όρο στη σύμβαση δανείου, για να σου ξαναδανείσει, για ένα ακόμη χρόνο, δολάρια δημιουργημένα από το τίποτε !!! Το ίδιο ακριβώς φυσικά ισχύει και για το Ευρώ, ως νόμισμα άνευ αντικρίσματος…

7. Λόγω της πρόδηλης σχέσης ανάμεσα στην έκδοση / διάθεση του νομίσματος και της καθημερινότητας των πολιτών, της ελευθερίας τους, των εν δυνάμει ζητημάτων εθνικής κυριαρχίας, όπως η υπογραφή σύμβασης δανεισμού, με την οποία ρητά παραιτείται ένα κράτος της εθνικής του κυριαρχίας (καλήν ώρα σαν αυτή που υπέγραψε κάποιος υπουργός οικονομικών πρόσφατα), είναι προφανές ότι τα ανωτέρω ζητήματα δεν μπορεί να γίνουν αντικείμενο επεξεργασίας και απόφασης από ένα πρόσωπο, όπως ο πρωθυπουργός, ο υπουργός οικονομικών κ.λπ.

Το άρθρο 1 του Ελληνικού Συντάγματος ρητά αναφέρει ότι: 1. Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. 2. Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία. 3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι την κυριαρχία των αποφάσεων την έχει το εκλογικό σώμα («…λαϊκή κυριαρχία …», ούτε καν η Βουλή) και όχι το εκτελεστικό, δηλ. η κυβέρνηση, ακόμη και εάν έχει πρόσφατη νομιμοποίηση.

Για αυτό και στο άρθρο 44 του Συντάγματος προβλέπεται η διενέργεια δημοψηφίσματος για κρίσιμα εθνικά θέματα, αλλά και για ψηφισμένα νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα. Και στις δύο περιπτώσεις προϋποτίθεται σχετική πρωτοβουλία συγκεκριμένου αριθμού βουλευτών, γεγονός που το Σύνταγμα θεωρεί σίγουρο ότι θα υπάρξει σε μια από τις παραπάνω περιπτώσεις (δηλ. κρίσιμα εθνικά θέματα, σοβαρό κοινωνικό ζήτημα), θεωρώντας ως δεδομένο ότι οι βουλευτές, οι οποίοι εκπροσωπούν τον κυρίαρχο λαό στη “Βουλή”, μεταφέροντας τις δικές του απόψεις εκεί και όχι τις απόψεις του εαυτού τους, ως μια ανεξάρτητη εξουσία του πολιτεύματος και δη του νομοθετικού, δεν σχετίζεται ούτε εξαρτάται καθοιονδήποτε τρόπο από το εκτελεστικό και την κυβέρνηση…

Αλήθεια η υποθήκευση της χώρας, η εκτόξευση της ανεργίας, η μείωση μισθών και συντάξεων, το ξεπούλημα των αποθεμάτων χρυσού και του εθνικά κυρίαρχου κράτους δηλ. της ελληνικής επικράτειας για αποπληρωμή οφειλών που δημιουργήθηκαν από χρήμα άνευ αντικρίσματος, η μετάβαση από τη δραχμή (νόμισμα με αντίκρισμα σε χρυσό, άρα αξιόγραφο) στο Ευρώ (νόμισμα άνευ αντικρίσματος, άρα χρεόγραφο), η έκδοση του νομίσματος (όποιο και εάν είναι αυτό) από ιδιώτη, ο οποίος απλά το δανείζει με τόκο και όχι από το κυρίαρχο κράτος ως πράξη εθνικής κυριαρχίας, δεν συνιστούν κρίσιμα εθνικά θέματα και σοβαρά κοινωνικά ζητήματα; Ή μήπως οι βουλευτές είναι άνθρωποι μειωμένης αντίληψης, εκτός τόπου και χρόνου, χρήζοντες δικαστικής συμπαράστασης και δεν αναλαμβάνουν τη σχετική πρωτοβουλία; 

Ή μήπως έχει καταλυθεί το πολίτευμα και υφίσταται σύγχυση των δύο διακριτών εξουσιών, δηλ. του νομοθετικού και του εκτελεστικού σε βαθμό που να μη μπορούμε να συζητήσουμε πλέον για Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, αλλά για κάποιου είδους ολοκληρωτικού καθεστώτος, με το εκτελεστικό στο ρόλο του απόλυτου δικτάτορα;

8. Η Ελλάδα έχει πτωχεύσει επίσημα 4 φορές μέχρι σήμερα: 1827, 1843, 1893, 1932 . Σε κάθε πτώχευση, που πρακτικά σημαίνει μονομερής διαγραφή χρεών λόγω αδυναμίας αποπληρωμής, εξυπακούεται ότι τα οφειλόμενα ποσά δεν οφείλονται πλέον και η χώρα οφείλει μόνο για τα νέα δάνεια που θα συνάψει μετά την πτώχευση. Στην περίπτωση της Ελλάδος όμως, κατά κάποιο παράδοξο τρόπο, τα περισσότερα χρέη αναγνωρίσθηκαν εκ νέου τη δεκαετία του 1960 (με ποια νομιμοποίηση άραγε και από ποίον;), με αποτέλεσμα την αποπληρωμή των παλαιότερων εξ αυτών μέχρι και τη δεκαετία του ’90!

9. Ο ομότιμος καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου κ. Γ. Κασιμάτης πρόσφατα σε σχετική ομιλία του, αναφέρθηκε στο άρθρο 120 του Συντάγματος. Για όσους δεν γνωρίζουν το άρθρο 120 στην παρ.4 αναγράφει «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία», η δε έννοια της βίας δεν αφορά μόνον τη σωματική και φυσική βία, αλλά και την ψυχολογική, όπως π.χ. ψυχολογική βία του τύπου «Πώς θα πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις εάν δεν συμφωνήσουμε με το Μνημόνιο; (με το οποίο ξεπουλάμε όλη την Ελληνική Επικράτεια)». Βέβαια αυτό που δεν αναφέρεται είναι, ότι με ρητό όρο της δανειακής σύμβασης οι δανειστές μας μπορούν να καταγγείλουν τη σύμβαση εάν δεν πληρωθεί το “Σχετικό χρέος” της χώρας [άρθρο 8 παρ.1 (ζ)], ήτοι οι υφιστάμενες υποχρεώσεις της Ελλάδας σε Ευρώ ή σε οποιοδήποτε άλλο νόμισμα. Δεδομένου όμως ότι τα ποσά του δανείου είναι μικρότερα του υποτιθέμενου χρέους αυτό συνεπάγεται ένα και μόνο πράγμα: ότι τα ποσά που δανειστήκαμε δεν πάνε σε μισθούς, συντάξεις κ.λ.π., αλλά σε αποπληρωμή προηγούμενων οφειλών!!! Άρα εκτός από ψυχολογική βία έχουμε ταυτόχρονα και εξαπάτηση από τον πολιτικό κόσμο!!!

Συνεπώς κατά το Σύνταγμά μας έχουμε δικαίωμα και υποχρέωση να αντισταθούμε, με κάθε μέσον, κατά οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει ή το έχει ήδη καταλύσει. Η αντίσταση κατά της βίαιης κατάλυσης του Συντάγματος ουσιαστικά σημαίνει την φυσικώ τω τρόπω εκδίωξη των όσων κατέλυσαν το Σύνταγμα, με απλά λόγια την εκδίωξη “κλοτσηδόν” από το Μαξίμου των βιαστών του Συντάγματος. Και αυτό αφορά όλους, μηδέ του γράφοντος εξαιρουμένου.

Δ. Κ. ΜΟΣΧΟΣ

Δικηγόρος Θεσσαλονίκης.

* European Central Bank – Wikipedia, the free encyclopedia

____________
https://www.insurancedaily.gr/%CE%B1%CF%80%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B7-%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%8E-%CF%89%CF%82-%CF%87%CF%81%CE%B5%CF%8C%CE%B3%CF%81/

ΔΕΛΤΙΟ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ: Συνελήφθη Φοροφυγάς! Άνεργος Με 3 Παιδιά- Είχε Έτο...

ΔΕΛΤΙΟ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ: Συνελήφθη Φοροφυγάς! Άνεργος Με 3 Παιδιά- Είχε Έτο...:    ΕΙΔΗΣΕΙΣ που προκαλούν θλίψη και αγανάκτηση      Έ νας 49χρονος πλανόδιος πωλητής, άνεργος με τρία παιδιά  συνελήφθη από αστυνομικ...

ΔΕΛΤΙΟ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ: Συνελήφθη Φοροφυγάς! Άνεργος Με 3 Παιδιά- Είχε Έτο...

ΔΕΛΤΙΟ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ: Συνελήφθη Φοροφυγάς! Άνεργος Με 3 Παιδιά- Είχε Έτο...:    ΕΙΔΗΣΕΙΣ που προκαλούν θλίψη και αγανάκτηση      Έ νας 49χρονος πλανόδιος πωλητής, άνεργος με τρία παιδιά  συνελήφθη από αστυνομικ...

Tα φέρετρα της ανάπτυξης... στην Κίνα που αποτελεί το παγκόσμιο παράδειγμα οικονομικής ανάπτυξης, την δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου, 82 εκατομύρια άνθρωποι ζουν με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα

Δημήτρης Κ. Τζανακάκης

ΡΕΘΥΜΝΟ

Tα φέρετρα της ανάπτυξης...

Από την Εύη Νικολοπούλου // Στο "Νόστιμον ήμαρ"

ΕΚΑΤΟ (100) χιλιάδες άνθρωποι στην Κίνα, όπως διαβάσαμε προ ημερών στην Guardian, ζουν μέσα σε δωμάτια-κουτιά, δωμάτια-κλουβιά, που ονομάζονται και δωμάτια-φέρετρα, καθώς το μήκος της, ας την πούμε, κρεββατοκάμαρας δεν ξεπερνάει και πολύ το μήκος του ανθρώπινου σώματος. Τα δωμάτια αυτά δεν έχουν παράθυρα. Και όπως και στην Ελλάδα, οι φτωχοί άνθρωποι που αναγκάζονται λόγω φτώχειας να ζουν σε συνθήκες τέτοιου απάνθρωπου εγκλεισμού, στιγματίζονται κοινωνικά ως τεμπέληδες. Παρόλο που τα ενοικιάζουν εργαζόμενοι που υποαμείβονται. Στην Κίνα που αποτελεί το παγκόσμιο παράδειγμα οικονομικής ανάπτυξης, την δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου, 82 εκατομύρια άνθρωποι ζουν με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα.

Η ζωή σε κουτιά είναι ένα preview από το μέλλον μας. Η άρνηση να εξαθλιωθείς, ονομάζεται αντίσταση στις μεταρρυθμίσεις. Αποδίδεται σε κακό και διεφθαρμένο χαρακτήρα, σε τεμπελιά και στη γεωγραφική θέση (ας θυμηθούμε τις δηλώσεις Ντάισελμπλουμ για τους τεμπέληδες του Νότου) που ευνοεί την μειωμένη παραγωγικότητα και την πονηριά. Η επίσημη αφήγηση είναι ότι η ζωή σε κουτιά, σε παράγκες,σε παγκάκια, η φτώχεια και η στέρηση βασικών αγαθών, είναι η επίγεια τιμωρία για την ανεπάρκεια των ατόμων να ανελιχθούν. Όσοι τα καταφέρνουν ονομάζονται Άριστοι και μας μαστιγώνουν λεκτικά για την αποτυχία μας να ακολουθήσουμε το επιτυχημένο παράδειγμά τους. Και μας προτρέπουν να γίνουμε σαν την Κίνα.

Αν θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε τη στάση του συνόλου των επισήμων θεσμών, στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες, σε μια φράση, ίσως θα ήταν κάπως έτσι:

Μεταρρυθμίσου ρε,τι σου ζητάνε;

__________

http://www.nostimonimar.gr/ta-feretra-tis-anaptixis/

Κάθε χαμόγελο κρύβει μια δικιά μας ήττα!... Συνέντευξη της απολυμένης Σοφίας Πάτα

Δημήτρης Τζανακάκης

ΡΕΘΥΜΝΟ

Κάθε χαμόγελο κρύβει μια δικιά μας ήττα!... // 

Συνέντευξη της απολυμένης Σοφίας Πάτα

Η Σοφία Πάτα είναι εργαζόμενη μητέρα, οργανωμένη εργάτρια που υπερασπίστηκε τα ταξικά της συμφέροντα ενάντια στα αφεντικά του Πλαίσιο. Είναι αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε σύγχρονο προλεταριάτο. Όλοι εμείς. Που δουλεύουμε κάτω από το καρότο και το μαστίγιο των αφεντικών. Με εκβιασμούς, αδιανόητο έλεγχο επάνω στις ζωές μας, μαύρα, 4ωροι, με δίμηνες συμβάσεις ή και καθόλου, χωρίς ασφάλιση, χωρίς -αδιαμεσολάβητη από καλοθελητές και λαϊκούς ηγέτες- ταξική οργάνωση για την υπεράσπιση της ζωής μας ενάντια στην καθολική επίθεση των αφεντικών που συντελείται διαχρονικά, αλλά με αδιανόητη ένταση τα τελευταία χρόνια.

Η συνέντευξη εδώ:

http://dktz1965.blogspot.gr/2016/03/blog-post_333.html

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΩΡΑ: Η αντιασφαλιστική επίθεση της κυβέρνησης βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και η απάντηση με συμμετοχή στην πανεργατική πανελλαδική απεργία στις 3 Δεκέμβρη είναι επιτακτική ανάγκη

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΩΡΑ: Η αντιασφαλιστική επίθεση της κυβέρνησης βρίσκεται...:    ΠΟΛΙΤΙΚΗ     Δημήτρης Τζανακάκης Σε πλήρη εξέλιξη η επίθεση... Η αντιασφαλιστική επίθεση της κυβέρνησης βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη ...